Müslümanlar, Hz. Muhammed’in (sav), Allah’ın hem elçisi[1] hem de kulu olduğuna inanırlar.[2] Hz. Muhammed, tüm insanların en üstünü ve Allah’ın en sevdiği insandır[3] ancak hiçbir ilahi özelliği olamaz.
İslam dinine girmenin ilk şartı kelime-i şehadet getirmektir. Kelime-i şehadetin anlamı ise “Allah’tan başka bir ilah olmadığına ve Muhammed’in onu kulu ve resulü (elçisi) olduğuna şahitlik ederim” şeklindedir.
Hz. Muhammed’in (sav) Resul olması, kendisinin Allah ile yaratılanlar arasında bir elçi vazifesi gördüğü anlamına gelmektedir. Allah ile olan iletişimi pek çok şekilde gerçekleşmektedir. Tarihi kaynaklar bu iletişimin Mirac mucizesinde karşılıklı[4], Hz. Cebrail aracılığı ile dolaylı[5] ve kendisinin gördüğü sahih (doğru) rüyalar[6] gibi formlarının olduğunu göstermektedir.
Allah ile konuşması ve iletişim halinde olması bile kendisinin uhrevi (ahiret ile ilgili) bir yanının olduğunun delilidir. Bunu destekleyen daha pek çok örnek vardır. Mesela kendisine vahiy meleği ile iletişimi, Kur’an-ı Kerim’in kendisi aracılığı ile indirilmesi bu örnekler arasında sıralanabilir.[7]
Hz. Muhammed’in (sav) Resul olmasının bir sonucu olan bu gibi hususların yanı sıra kendisi Allah’ın kuludur. Bütün insanlar gibi yer, içer ve uyur. Dünya ile ilgili meselelerde bilmediği şeyler de vardır ve bunları rahatlıkla söylemektedir.[8] Sevdiklerini kaybettiği zaman da üzülmektedir.[9]
Hz. Muhammed’in (sav) ilahi özelliklere sahip olmaması, elçiliğini ve örnekliğini güçlendirir. Çünkü ilahi vasıflara sahip olsaydı, takipçileri tarafından “örnek alınabilir bir kişi” olarak görülmezdi.
[1] Fetih, 29.
[2] Al-i İmran, 144.
[3] Enbiya, 107.
[4] Buhârî, Salat, 1, Tevhîd, 37, Enbiya, 5.
[5] Enam, 34.
[6] Müslim, Rüya, 18.
[7] Buhârî, İman 1; Müslim, İman 1.
[8] İbnu Hişam, Sîre, II, 272
[9] İbni Hişâm, Sîre: I, 59.